To miejsce, w którym przenosimy się w czasie, nawet o ponad 100 lat! Na 21 hektarach możemy podpatrzeć życie ludzi, ich historię, kulturę, obyczaje i poczuć ich dawne życie w harmonii z naturą. Wielkopolski Park Etnograficzny to dziś niezwykłe skupisko ponad 60 obiektów z naszego regionu, które są namacalnym świadectwem ciągłości historii.

Budowę skansenu we wsi Dziekanowice rozpoczęto we wrześniu 1975 roku. Było to pokłosie rozmów naukowców, które toczyły się tuż po wojnie, by zorganizować na wolnym powietrzu wystawę w ramach parku etnograficznego. Początkowo wskazywano do tego Rogalin, ale ciągle brakło w tej sprawie decyzyjności. W 1969 roku wskazano lokalizację w Szreniawie. Powstała nawet dokumentacja na ten cel, jednak i tutaj nie udaje się poczynić decydujących ruchów. Dopiero powstanie w tym samym roku Muzeum Początków Państwa na Lednicy (pierwotna nazwa) i wniosek jego dyrektora – Jerzego Łomnickiego do władz wojewódzkich o podjęcie w końcu decyzji w sprawie budowy Wielkopolskiego Parku Etnograficznego przy jeziorze Lednica, zdaje się mieć spodziewany posłuch, choć było trzeba jeszcze trochę poczekać na efekty. W 1974 roku decyzją Wojewódzkiej Komisji Planowania, wskazano dokładne miejsce i zaczęto zwozić pierwsze obiekty. Rok później ruszył pierwszy etap budowy Parku, który miał być syntezą wielkopolskiej wsi z XVIII-XIX wieku. Pierwsze obiekty przeniesione tutaj, to karczma z Sokołowa Budzyńskiego, dom podcieniowy z Wolicy, spichlerz chłopski z Godzieszy Wielkich i spichlerz dworski z Mikołajewic. Pierwsi zwiedzający bogactwo wielkopolskiej wsi zobaczyli w 1982 roku, kiedy oficjalnie otwarto WPE.

Skansen w Dziekanowicach to nie tylko ciekawa i historyczna zabudowa ale też niezwykłe zbiory, jak np. zabawki, urządzenia rolnicze, elementy wystroju i wyposażenia domów, obraz i rzeźby. Stałym elementem działalności Parku są wydarzenia: Marzanna, Żywy Skansen czy Pożegnanie Lata.

(zdjęcia: Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy)